اتهامات امنیتی و تناقضات ژئوپلیتیک

اصول ثابت و ابدی نظام صوری، مانند هندسه اقلیدسی. آزادی فردی و مخالفت با هر ایدئولوژی جمع‌گرا.

در سال ۱۴۰۰، او خود را داوطلب حمایت مالی از حماس می‌داند و از موفقیت نظامی آن‌ها ابراز رضایت می‌کند. امروز همین محور را «دام دیالکتیک» و «پروژه سوسیالیستی» می‌نامد. این چرخش ۱۸۰ درجه نشان می‌دهد که نظریه او یک پوشش برای توجیه مواضع سیاسی متغیر است، نه یک سیستم فکری ثابت. او ابتدا موضع سیاسی را تغییر داد و سپس فلسفه‌ای برای آن ساخت.

آزادی فردی و حق مالکیت (شامل آزادی بیان) مطلق است. تنها مقصر ناامنی، «دولت» (شیطان) است که وظیفه خود را انجام نداده.

او به جای نقد سیستم برای ایجاد ضعف، یک چهره مخالف داخلی (موسوی) را متهم می‌کند که از «ضعف نظام» برای بیانیه دادن سوءاستفاده کرده است. این دقیقاً همان استدلالی است که حکومت‌ها برای سرکوب مخالفان در شرایط بحرانی به کار می‌برند («ستون پنجم دشمن»). یک آزادی‌خواه واقعی باید از حق موسوی برای بیان نظرش، فارغ از محتوا، دفاع کند، نه اینکه او را به سوءاستفاده از شرایط متهم سازد.

اساس دین و آزادی بر «حقوق مالکیت فرد» و «اراده آزاد» انسان استوار است. هر فردی محترم است.

این عبارت، یک گروه فکری کامل را از دایره انسانیت خارج می‌کند. وقتی کسی را «تروریست از بدو تولد» بنامید، هرگونه گفتگو را غیرممکن و هر نوع برخورد خشنی را توجیه‌پذیر می‌سازید. این دقیقاً منطقی است که رژیم‌های توتالیتر برای پاکسازی دشمنان ایدئولوژیک خود به کار می‌برند. در هر دو مورد (تروریست در گهواره و توییت خاوران)، او حق حیات و انسانیت دیگران را به موافقت ایدئولوژیک با خود منوط کرده است. این موضع نه تنها با آزادی در تضاد است، بلکه به شدت ضداسلامی و ضداخلاقی است.

دولت شیطان است و هرگونه همکاری با آن، بندگی غیرخداست.

او حاضر است به بازوی نظامی دولتی بپیوندد که آن را شیطانی می‌داند، به شرطی که آن دولت، دشمن ژئوپلیتیکی مورد نظر او را هدف قرار دهد. این نشان می‌دهد که «دشمنی با اسرائیل» برای او در لحظاتی از «دشمنی با دولت» مهم‌تر می‌شود. این یک موضع‌گیری ناسیونالیستی-امنیتی است، نه یک موضع‌گیری فلسفی-آزادی‌خواهانه. این تناقض، خلوص ایدئولوژیک نظریه او را کاملاً بی‌اعتبار می‌کند.

مخالفت با هر ساختار قدرت و دولتی، چه داخلی چه خارجی.

او به طور همزمان حاضر است برای مقابله با اسرائیل به بازوی نظامی جمهوری اسلامی (بسیج) بپیوندد، از برخی تاکتیک‌های نظامی اسرائیل تمجید می‌کند، و مخالفان سیاسی خود را به «همسویی با رژیم صهیونیستی» متهم می‌سازد. این رویکرد سه‌گانه نشان می‌دهد که اسرائیل برای او نه یک دشمن ایدئولوژیک ثابت، بلکه یک ابزار تاکتیکی برای موضع‌گیری است. یک فیلسوف آزادی‌خواه واقعی باید رژیم‌های نظامی‌گرا را بدون توجه به هویت ژئوپلیتیک آن‌ها نقد کند، نه اینکه یکی را الگوی تاکتیکی و دیگری را دشمن قرار دهد.

دولت و رهبری آن، شیطان هستند و هرگونه تأیید آن‌ها نفی آزادی است.

او سیاست «نه سازش، نه تسلیم، نه نبرد با آمریکا» را «بهترین تصمیم» می‌خواند، در حالی که بسیاری از تحلیل‌های دیگرش بر اساس تقابل یا اتحاد استراتژیک با آمریکا بنا شده است. این نوسانات نشان می‌دهد که تحلیل‌های او بیشتر تاکتیکی و لحظه‌ای هستند تا مبتنی بر اصول ثابت نظریه‌اش.